Zelfs voor wie het scheppingsverhaal niet helemaal op het netvlies heeft, is deze heerlijke losse interpretatie door ACaPA’s vierdejaars-studenten van Gods creatie goed te volgen: de scheiding van licht en duisternis, hemel en aarde, aarde en water, de creatie van dieren, planten en bomen, het ‘grote’ en ‘kleine’ licht, man en vrouw, en de dag van rust. ‘Heerlijk’ omdat de manier waarop deze jonge artiesten zich presenteren origineel, komisch en inspirerend door hun gedrevenheid is.
Het lijkt alsof ACaPA, de Hbo-opleiding circus in Tilburg, met name de laatste jaren patent heeft op materiaalonderzoek: onderzoek naar en een herijking van bekend circusmateriaal, maar ook onderzoek naar hoe allerlei materiaal zich leent voor circuskunst. Verbluffend bijzonder en voor de hand liggend tegelijk is de jongleur die opkomt met wel heel veel jongleerballen en dwars door de gebruikelijke spanning rondom het laten vallen van een jongleervoorwerp heen ze over de hele vloer strooit. Je krijgt er zo in het jongleren eigenlijk een dimensie bij: het horizontale vlak, zoals je de laatste jaren ook vaker bij diabolisten ziet. Ook het intermezzo waarbij drie artiesten lijken te jongleren met de straps is daar een voorbeeld van. En er zijn ook simpele uitvindingen, zoals het touw dat blijkt te stuiteren waardoor het opruimen na de rope-act er niet als opruimen uitziet, en de inzet van het touw als Chinese pole, de menselijke wenteltrap: simpel en zeer doeltreffend.
En daar is behalve de creativiteit van de artiesten ook onmiddellijk die van regisseur Arjan Gebraad te herkennen, veelal juist in de overgangen: stuk voor stuk kleine parels die maken dat er een geheel ontstaat. In een gebied waar het aan een dramaturgisch sterke lijn nog wel eens ontbreekt een mooi voorbeeld van hoe het kan met eenvoudige middelen en oplossingen, een goede en strenge hand in de keuzes die onvermijdelijk zijn, zonder geforceerde verhaallijnen of effecten.
‘Tabula Rasa’ is Latijn voor ‘schone lei, onbeschreven blad’ en wordt gebruikt in het debat en theorieën over wat menselijk gedrag bepaalt: aanleg (nature) of opvoeding (nurture). Waar God zijn dagelijkse creaties bekeek en zag dat het goed was, is de mens wellicht minder zeker en bekijkt hij zijn werk en veegt zijn lei -helemaal of gedeeltelijk- weer schoon, om hem opnieuw te gaan beschrijven: herstellen, herbeginnen, herhalen, herschikken, hermaken – tot het volbracht is.
Later in de programmering van CircoCircolo2014 spelen de vierdejaars-studenten van vorig jaar: een klas die een compagnie is geworden en hun eerste voorstelling spelen: Tattica.
En ook later in diezelfde programmering is Cirkus Cirkör te zien met de voorstelling Knitting Peace, waarin de vervolgvraag wordt gesteld: als je doel bereikt, maakt dat je geluk?
Recensie door Eveline Alders.