Met een knipoog naar de woningmarkt in Nederland zetten de vorig jaar van Codarts afgestudeerde Sophie van der Vuurst de Vries en Willem Balduyck een fantastische eerste voorstelling neer. De sporadische instabiele momenten in de première doen geen afbreuk aan het geheel; ze laten eerder zien hoeveel groei er nog mogelijk is zodra ze meer routine in de voorstelling krijgen.
De geheel eigen voorstelling laat zich inhoudelijk niet vergelijken met anderen, maar doet qua chemie tussen de artiesten nog het meest denken aan Da/Fort van het Belgische cie Circ’ombelico. De twee personages gaan samenwonen en weten met weinig attributen een indrukwekkend decor te creëren. Hoewel van een diepere thematiek op het oog geen sprake lijkt, past de voorstelling goed in de hedendaagse tijdgeest: de personages twijfelen geen moment als ze een woning tegenkomen die ze kunnen huren en nemen meteen hun intrek.
Op speelse en fysieke wijze starten de nieuwe huurders met de inrichting, wat deuren opent voor verschillende circusdisciplines. Het is vooral de icarus, een zeldzame discipline in Nederland waarbij de onderpartner op zijn rug ligt en met zijn voeten de bovenpartner salto’s en andere bewegingen laat maken, die door niet eerder geziene combinaties met attributen zorgt voor een verrassend effect. Het kegelpassen met stokjes voegt een moeilijkheidsgraad toe die jongleurs kunnen waarderen, maar het voelt aan als het uitvoeren van een trucje ‘om het trucje’. Gelukkig was dit een uitzondering en zijn de acrobatische disciplines vloeiend in het geheel verwerkt.
Opvallend is het technisch hoge niveau van de handstand-act van Sophie met onder andere de handstand op één hand. Grappig en doordacht is de scène waarin Sophie gekleed is in twee broeken: handstanden, overslagen en andere acrobatische bewegingen laten het publiek vergeten wat boven en onder is.
Ook op het speelse acteren en de treffende mimiek reageert het publiek veelvuldig. Wat daarnaast opvalt is hoe met slechts enkele attributen meermaals verrassende decorwisselingen tot stand worden gebracht: van trap tot balkon, van slaapkamer tot eettafel. De ruimtes weerspiegelen de persoonlijkheden van de personages en dragen bij aan de totstandkoming van het acrobatisch spel. Ondanks dat het verhaal soms aan de kant gezet wordt voor het doen van een circusroutine heeft de voorstelling een goede balans tussen circus en theater. Wat hieraan bijdraagt is dat in de voorstelling aan circusattributen alleen diabolo’s worden gebruikt. Verder wordt gebruik gemaakt van alledaagse voorwerpen. Ook het gebruik van de kleding, in het bijzonder spijkerbroeken, in het acrobatische spel draagt bij aan de theatrale lijn van de voorstelling.
Ex Aequo is een goed visitekaartje voor het Nederlandse circustheater. De voorstelling is een absolute aanrader voor diegene die meer zoekt dan oppervlakkig spektakel á la Cirque du Soleil. Het betreft een voorstelling waarbij plaatjes worden gecreëerd met méér dan pure circustrucs en waarin keer op keer de juiste keuzes zijn gemaakt om tot een kloppend geheel te komen. De staande ovatie was dan ook meer dan verdiend. Publiek tevreden, artiesten blij, alleen, die arme plant…
Recensie door Nikki Sneep-Snijders.